Η Επανάσταση να είναι βελούδινη

«Μην κλαις πάνω από το χυμένο γάλα» λέει η λαϊκή θυμοσοφία, θέλοντας να καταδείξει ότι πολύ μεγαλύτερη σημασία έχει το τι θα κάνεις από εδώ και μπρος, παρά το να μηρυκάζεις διαρκώς το τι έγινε. Και όμως, στην Κύπρο το τελευταίο διάστημα, γίνεται το αντίθετο. Αντί να συζητάμε την επόμενη μέρα της χώρας, η προσπάθεια είναι να μείνει η χώρα κολλημένη σε όσα μας πλήγωσαν.

Η μεγαλύτερη κατασυκοφάντηση της χώρας διεθνώς, μάλιστα, προέρχεται από τη δική μας αντιπολίτευση. Φτάσαμε στο σημείο ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος, με ψευδή στοιχεία, να προσπαθεί να πείσει ότι η Κύπρος είναι ουραγός στους εμβολιασμούς, την ώρα που (ενώ γραφόταν αυτό το άρθρο) είμαστε 4η στην Ε.Ε. Κυριαρχεί, βλέπετε, η νοοτροπία «ας καούν όλα, φτάνει να γίνει το δικό μας».

Άμοιροι ευθυνών δεν είναι για αυτή την κατάσταση ούτε η κυβέρνηση ούτε ο Δημοκρατικός Συναγερμός. Δόθηκαν αφορμές και έγιναν λανθασμένοι χειρισμοί που πλήγωσαν. Δόθηκε πρόσφορο έδαφος στις Κασσάνδρες, τους τελάληδες της μισαλλοδοξίας και τις επαγγελματίες μοιρολογήτρες που μεσουρανούν στην πολιτική μας σκηνή.

Κάποια στιγμή όμως αυτό το θέατρο του παραλόγου πρέπει να τελειώσει. Διότι κάνει κακό στη χώρα, κακό στην προοπτική και το μέλλον όλων μας. Χρειάζεται η κάθαρση, χρειάζεται η λειτουργία της δικαιοσύνης, χρειάζεται όμως και το αύριο που να είναι καλύτερο, πιο στέρεο και πιο ελπιδοφόρο για όλους τους Κυπρίους. Ουσία της πολιτικής είναι να ανοίγει δρόμους για τη χώρα και να δημιουργεί καλύτερη ζωή για τον κάθε πολίτη. Και σήμερα, αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι η αυτοκαταστροφή, αλλά μια βελούδινη πολιτική επανάσταση. Να σπάσουμε το διαζύγιο μεταξύ κοινωνίας και Βουλής. Να νιώθει ο κάθε πολίτης ότι έχει δικαιώματα, υποχρεώσεις, αλλά και κράτος του ανταποδίδει επαρκώς, όσα ο ίδιος του προσφέρει. Ότι το κράτος δημιουργεί αντί να καταστρέφει ευκαιρίες. Ότι όλοι μαζί προστατεύουμε όσα δημιουργήσαμε και γκρεμίζουμε ό,τι εμποδίζει τη χώρα να βρει τον δρόμο της. 

H σιωπηλή πλειοψηφία χρειάζεται απλά πράγματα: Μία κυβέρνηση και μία Βουλή που θα εξασφαλίζουν σταθερότητα, θα συμπεριφέρονται έντιμα σε όλα τα επίπεδα, θα στηρίζουν την κυπριακή οικογένεια, θα οδηγούν αντί να ακολουθούν την κοινωνία.

Σε αυτή την περίεργη και τοξική προεκλογική εκστρατεία η μεγαλύτερη δυσκολία προκύπτει όταν επιχειρήσεις να εξηγήσεις το πώς προχωρούμε μπροστά. Το πώς θεσπίζεται το διάφανο κράτος. Πώς ολοκληρώνεται το τεράστιο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που ήδη υλοποιείται στην Κύπρο. Το νέο αναπτυξιακό μοντέλο που χρειάζεται η χώρα και το οποίο μάλιστα συνεπικουρείται από τα 3 δισεκατομμύρια ευρωπαϊκών και δικών μας πόρων που έχουν προβλεφθεί για να στηρίξουν το οικοδόμημα της Κύπρου της νέας εποχής.

Συνολικά, 920 εκατομμύρια προβλέπονται την επόμενη περίοδο για να κτίσουν μια εξυπνότερη και πιο ανταγωνιστική χώρα, 1 δισεκατομμύριο εκατό πενήντα εκατομμύρια προβλέπονται για το περιβάλλον και την πράσινη ανάπτυξη, 547 εκατομμύρια προβλέπονται για το κοινωνικό κράτος και την επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο. Επίσης, 254 εκατομμύρια προβλέπονται για μια πιο συνδεδεμένη Κύπρο, πιο κοντά στους πολίτες, ενώ 80 εκατομμύρια προβλέπονται για την υγεία και την πολιτική προστασία.

Μιλάνε όλοι διαρκώς για τους νέους και τη μεσαία τάξη. Τη σιωπηλή πλειοψηφία αυτού του τόπου. Ελάχιστοι όμως τολμούμε να σκιαγραφήσουμε το πώς βλέπουμε το παρόν και το μέλλον τους. Και όσο και αν προσπαθούμε, ελάχιστος χώρος υπάρχει σήμερα για να τα συζητήσουμε. Οι ζωές μας και η πορεία της χώρας προς τα μπροστά δεν «πουλάνε», μπροστά στο δηλητήριο της τοξικότητας και το κοινωνικό life style που μας κατακλύζουν.

H σιωπηλή πλειοψηφία χρειάζεται απλά πράγματα: Μία κυβέρνηση και μία Βουλή που θα εξασφαλίζουν σταθερότητα, θα συμπεριφέρονται έντιμα σε όλα τα επίπεδα, θα στηρίζουν την κυπριακή οικογένεια, θα οδηγούν αντί να ακολουθούν την κοινωνία. Ένα σύγχρονο κράτος που θα εξασφαλίζει την κοινωνική ηρεμία και την αναπτυξιακή προοπτική. Με καλές δουλειές, καλά σχολεία, φροντίδα για τα παιδιά και την εργαζόμενη μάνα, καλές υπηρεσίες υγείας, δημόσια τάξη και ασφάλεια.

Οι ανάγκες αυτών των ανθρώπων, των καθημερινών ανθρώπων, είναι που πρέπει να έρθουν τώρα στο προσκήνιο. Αυτή είναι η πραγματική δουλειά της πολιτικής, όχι ο φανατισμός και το μίσος. Διότι τέτοιο φανατισμό, είχαμε να ζήσουμε από εκλογές των δεκαετιών πριν από το 1990. Ο φανατισμός γκρεμίζει. Εμείς, τώρα, χρειάζεται να κτίσουμε. Πρώτα και κύρια, την πολιτική, από την αρχή.

Posted in Άρθρα.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *