Χωρίς Αυτοπεποίθηση

Η αποχώρηση της ΕΔΕΚ από το κυβερνητικό σχήμα προκαλεί σωρεία συζητήσεων που εστιάζονται στο γιατί έκανε πράξη μια προδιαγεγραμμένη κίνηση σήμερα το σοσιαλιστικό κόμμα, στο αν υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης και η αποχώρηση ήταν το πρώτο βήμα. Συζητείται η ορθότητα των πρωτοβουλιών που έχει πάρει ο Πρόεδρος γύρω από το Κυπριακό κυρίως, αλλά και η ευρύτερη συμπεριφορά του απέναντι στα συνεργαζόμενα με αυτόν κόμματα, αλλά και τα μη συνεργαζόμενα (ΔΗΣΥ) που του στάθηκαν για πολύ μεγάλο διάστημα.

Ο ΔΗΣΥ έχει σκληρύνει τη στάση του μπροστά στα προφανή αδιέξοδα που μας οδήγησε ο κ. Χριστόφιας, αφήνοντας πίσω την παρεξηγήσιμη προηγούμενη αναστολή του να υπηρετήσει τον ρόλο της πραγματικής αντιπολίτευσης. Το ΔΗΚΟ, δε, φαίνεται να έχει για πρώτη φορά από την εκλογή Χριστόφια το πάνω χέρι και να βρίσκεται μπροστά σε ένα πολύ ενδιαφέρον δίλημμα: Θα πάει να ζητήσει και να πάρει όλα αυτά που ήθελε από έναν αδύναμο σήμερα Πρόεδρο ή θα φύγει και αυτό, εκπληρώνοντας το δικό του προδιαγεγραμμένο βήμα; Μέσα σε όλα αυτά, έχουν ανασυρθεί οι συμφωνίες μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου, ενώ το ΑΚΕΛ άρχισε να θυμάται την ιστορική του προσπάθεια να τα έχει καλά με τα κόμματα του κέντρου, μπας και τα «καλάρει» λίγο με το παρελθόν, αφού με το παρόν μάλλον αποτυγχάνει οικτρά.

Πρόθεσή μου δεν είναι να ασχοληθώ με όλα αυτά, αλλά με ένα άλλο φαινόμενο που μάλλον περνά σχεδόν απαρατήρητο. Το γιατί δηλαδή η αποχώρηση της ΕΔΕΚ έχει προκαλέσει τόσο κλυδωνισμό στην κυβέρνηση και τις προϋποθέσεις για δημιουργία φαινομένου «ντόμινο» αρνητικών γεγονότων για τον Δημήτρη Χριστόφια.

 


Βασιλείου, Κληρίδης και Παπαδόπουλος έδειχναν να ξέρουν τι θέλουν και γιατί


 

Αν ανατρέξουμε στη μικρή ιστορία της δημοκρατίας μας, δύο αποχωρήσεις κομμάτων είχαμε σε μη προεκλογικές περιόδους. Η πρώτη, αυτή που προέκυψε από την καταγγελία του «μίνιμουμ προγράμματος» από τον Σπύρο Κυπριανού αρχές του ’80 με την εκδίωξη του ΑΚΕΛ και η δεύτερη, η αποχώρηση της ΕΔΕΚ από τη δεύτερη κυβέρνηση Κληρίδη. Καμία, ωστόσο, από τις αποχωρήσεις αυτές δεν έφερε τον τότε Πρόεδρο σε θέση αδυναμίας, όπως συμβαίνει σήμερα. Αντιθέτως, Κυπριανού και Κληρίδης μάλλον ενδυναμώθηκαν και κυβέρνησαν με αρκετά μεγάλη επιτυχία από μόνοι τους.

Το πρόβλημα λοιπόν τώρα δεν είναι αυτή καθαυτή η απόφαση της ΕΔΕΚ να φύγει, αλλά το γιατί ο Δημήτρης Χριστόφιας είναι τόσο ευάλωτος απέναντι σε τέτοια φαινόμενα. Και άποψή μου είναι ότι αυτή η αδυναμία προέρχεται από την έλλειψη αυτοπεποίθησης και την αποφυγή ανάληψης ευθύνης που χαρακτηρίζει τη διακυβέρνησή του.

Από την πρώτη στιγμή το ΑΚΕΛ ανέλαβε το πηδάλιο του τόπου, διατυμπανίζοντας ότι δεν συμφωνεί με το σύστημα που καλείται να διαχειριστεί. Από την πρώτη στιγμή ήταν προφανές ότι ο κ. Χριστόφιας δεν αντέχει ούτε καν την ιδέα να κυβερνήσει από μόνος του, ενώ ταυτόχρονα ήταν έκδηλο ότι δεν έχει σε ιδιαίτερη υπόληψη τη γνώμη των κομμάτων που τον εξέλεξαν. Από την πρώτη στιγμή ο κ. Χριστόφιας πέταξε στον κάλαθο το «Σχέδιο Β’», να συνεννοηθεί δηλαδή με τον Συναγερμό, παρά την εμμονή του ΔΗΣΥ να τον εκλιπαρεί σχεδόν για 20 μήνες.

Από την πρώτη στιγμή, δε, μέχρι σήμερα, το ΑΚΕΛ και ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν βγήκαν ποτέ ενεργά και με παρρησία να στηρίξουν τις επιλογές τους. Είτε στο Κυπριακό είτε στα εσωτερικά ζητήματα. Αντιθέτως, παθητικά και με έντονο το «σύνδρομο Ξανθόπουλου», για ό,τι γίνει, ρίχνουν την ευθύνη κάπου αλλού. Φταίει ο καπιταλισμός, ο Παπαδόπουλος, ο Κληρίδης, οι 30-40 φασίστες της Χρυσής Αυγής, ο φανταστικός εγκέφαλος που απεργάζεται τη φυσική εξόντωση του Προέδρου, η «άτιμη» κοινωνία… Και όπου δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος, αποδίδουμε οποιοδήποτε αντίλογο σε προσπάθεια «μείωσης» του Προέδρου …

Μετά τον Σπύρο Κυπριανού, που η δημοκρατία μας ωρίμασε, είχαμε τρεις Προέδρους: Τον Γιώργο Βασιλείου, τον Γλαύκο Κληρίδη και τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Και οι τρεις τους, ανεξάρτητα αν συμφωνούσες μαζί τους ή όχι, έδειχναν στους πολίτες καθημερινά ότι ξέρουν τι θέλουν και γιατί το θέλουν. Υπερασπίζονταν τις επιλογές τους και απαντούσαν ευθέως στους επικριτές τους. Ο καθένας ένιωθε τουλάχιστον μια σιγουριά ότι αυτός που τον κυβερνά έχει την υπευθυνότητα και την αυτοπεποίθηση να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του. Σήμερα; Ποια αυτοπεποίθηση εκπέμπει άραγε ένας Πρόεδρος που δεν ανέλαβε την ευθύνη καμιάς πράξης του και διαλαλεί ότι τρέμει στην ιδέα να κυβερνήσει μόνος;

Posted in Άρθρα.

11 Comments

  1. Δεν είναι θέμα, ούτε αυτοπεποίθησης, ούτε αξιοπρέπειας.Είναι θέμα καρέκλας.Μερικοί στη Κύπρο θα πουλούσαν τη μάνα τους για να κάτσουν σε υπουργική,βουλευτική η προεδρική καρέκλα.Την πατρίδα θα σκεφτούν;

  2. Η πολιτικές πεποιθήσεις ενός αρθρογράφου δεν πρέπει να βγαίνουν ωμά σε ένα κείμενο ιδίως όταν αυτός δεν είναι κομματικό στέλεχος και διότι τότε αυτό που κάνει είναι σαν να θέλει να εκφράσει τις απόψεις του κόμματος του.
    Είναι σωστό να λέμε ότι ο Κληρίδης ήξερε τι ήθελε όσον αφορά το Κυπριακό όταν για χάρη της προεδρικής καρέκλας ‘έθαψε’ τις ιδέες Γκάλι και τις πιθανότητες της όποιας λύσης η το ότι ο Παπαδόπουλος ‘κοροïδεψε’τους πάντες (και το ΑΚΕΛ) ότι άλλαξε και ήθελε λύση;

  3. Aγαπητέ φίλε Μιχάλη,

    Νομίζω ότι η ανάλυση σου είναι αρκετά εμπεριστατωμένη και τεκμηριωμένη όσο πικρή και αν είναι για το τόπο μας. Το σημείο κλειδί αποτυχίας της σημερινής κυβέρνησης είναι ότι προσπάθησε και προσπαθεί να εφαρμόσει ετεροχρονισμένα μια παρωχημένη ιδεολογία (κομμουνιστική) που αποδεδειγμένα έχει οδηγήσει σε καταστροφικά αποτελέσματα όλες τις πρώην κομμουνιστικές χώρες (οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, πνευματικά κτλ). Ας δούμε ενδεικτικά τις προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης για ιδεολογικό έλεγχο της παιδείας, στην συγχεχυμένη οικονομική πολιτική, στις εξώτερικές σχέσεις (επίσκεψη και άνοιγμα πρεσβείας στην Κούβα, Ευρωφοβία, μη συμμετοχή στον αμυντικό πυλώνα της Ευρώπης κτλ), στην ημετεροκρατία, έλεγχο των ΜΜΕ (το μόνο κόμμα με εφημερίδα, ραδιοσταθμό, τηλεόραση, ποδοσφαιρικά σωματεία κτλ)πνευματική τρομοκρατία (συνομοσιολογία και εκφοβισμός )κλπ
    Οι πιο πάνω ενδεικτικές ενέργειες έχουν προκαλέσει ένα βαθύ πλήγμα κοινωνικο/οικονομικό/πολιτικό στην Κύπρο μας. Τεράστια ευθύνη ανήκει σε όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα στην Κύπρο εκτός του ΑΚΕΛ για την χλιαρή αντίδραση τους στην πιο πάνω λανθασμένη κατά την άποψη μου στρατηγική.

    Με εκτίμηση,
    Γεώργιος

  4. Ο σχολιασμός πάντα είναι θεμιτός και πολυ επιθυμητός, αλλά θα ήθελα να παρακαλέσω να επικεντρώνεται περισσότερο στην ουσία των γραφομένων παρά σε ευγενικές και αγενής περι διαγραμμάτων θεωρίες για το πως πρέπει να τοποθετεί κάποιος τη γνώμη του. Τη γνώμη μου και αυτά που πιστεύω γράφω στα άρθρα μου και γι’ αυτό τα γράφω. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Δεν είμαι δημοσιογράφος, για να στρογγυλεύω τις απόψεις μου και – ούτως ή άλλως – δεν είμαι οπαδός της νερόβραστης τοποθέτησης που δεν θέλει να ενοχλήσει κανένα.
    Συμφωνώ μερικώς με τον Νίκο ότι κάποιοι θα πουλούσαν τη μάνα τους, αλλά αυτό ισχύει στην πολιτική όπως σε όλους τους επαγγελματικούς και κοινωνικούς τομείς. Αντίστοιχα, υπάρχουν και πολλοί που δεν θα την πουλούσαν. Πολύ βολικά τα περί “κοροϊδίας” Γιάννο.
    Η τοποθέτηση του Γιώργου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

  5. +1 Ευτύχη. Αυτό με τη κλαψα θυμίζει και ΓΑΠ με «κερδοσκόπους»

  6. Αφού είπαμε. Η “στρατηγική του καημένου”, ή αλλοιώς το “σύνδρομο Ξανθόπουλου” εξελίσσετε ως η αγαπημένη επικοινωνιακή τακτική. Όταν έχεις πολιτικούς που δεν θέλουν να τους πιστεύεις, αλλά να τους λυπάσε…

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *